Tag: Must Read

Review: Star Wars: Thrawn — Timothy Zahn

Een reactie plaatsen

Genre:                            Scifi

Uitgeverij:                     Del Rey

ISBN:                             9780345511270

Uitvoering:                   Hardcover

Aantal Pagina’s:           427

Uitgave:                         April 2017

Afbeeldingsresultaat voor thrawn timothy zahn

Ik ben een enorme fan van de originele Thrawn trilogie van Timothy Zahn en dit boek was dan ook gewoon een instant buy voor mij. De oude trilogie was mijn eerste set boeken sinds mijn leesdip na de verplichte leeslijst van de HAVO. Ik was meteen een fan van de “extended universe” zoals de boeken van Star Wars destijds genoemd werden. Ik heb ze nog steeds in de boekenkast staan en hoop ze ooit nog eens te vervangen door hardcovers.

Lees verder →

Review: Ze zien mij niet- Alice Bakker

1 reactie

Genre:                     Young-Adult / Jeugdboek

Uitgeverij:              Godijn Publishing

ISBN:                       978-94-92115-89-8

Uitvoering:            Paperback

Aantal pagina’s:    210

Uitgave:                 Mei 2019

 

Met dank aan Uitgeverij Godijn Publishing voor het beschikbaar stellen van het recensie-exemplaar. 😀

Ze Zien Mij Niet 1.jpeg

“Ik sta daar, ze zien mij niet. Ik ben niet bang dat ze me pakken, want ze zoeken mij niet. Ik weet zeker dat ze mij niet zoeken. Ik ben op tv geweest. Zie ik mezelf daar achter het afzetlint, koekeloeren naar die brand. Een mooie brand dit keer, mooier dan de vorige. Eentje van de afdeling “goed gelukt”, zeg maar. Stond er ineens iemand met een microfoon voor me. Bijna vroeg hij me wat. Hij zag mij niet. Logisch. Ze zien mij nooit. -blz.26-

Dit verhaal speelt zich af in het stadje Vierblad, een leuk stadje waar de laatste tijd alleen wel heel veel branden woeden. En een van die branden komt wel erg dichtbij het leven van Aaron en zijn vrienden. Het huis van de tante van Kira krijgt als eerste te maken met een behoorlijk heftige brand, er is bijna niets meer over van haar eigendommen. Aaron en zijn vrienden houden er zelf ook wel van om naar een brand te kijken, maar zelf aansteken gaat ze te ver. Of toch niet? Thomas, Aaron zijn beste vriend, komt wel heel erg verdacht over, zou hij de brandstichter zijn? Of als het Thomas niet is, is het dan een van de anderen uit de vriendengroep? De brandweer vind ze ook al verdacht, omdat ze vaak te vinden zijn op de plaatsen van de brand. Dit maakt de argwaan naar elkaar er niet beter op. Dan besluiten de vrienden om gezamenlijk op onderzoek uit te gaan, om zo erachter proberen te komen wie in Vierblad de pyromaan nou eigenlijk is.

“In de verte hoor ik weer stemmen. ‘De brand slaat over op de volgende auto, snel!’ Ik ben te nieuwsgierig wie het zijn. De jerrycan verstop ik in het fietsenhok. Mijn capuchon kan af, ik wandel terug naar de parkeerplaats. ‘Mijn god,’ stamel ik zachtjes. ‘Hoe kan dat?’ In de verte herken ik ze en weet ik direct wie mijn plannetje saboteert. Wat hebben zij hier te zoeken?” -blz. 132-

Ze zien mij niet  is het eerste boek dat ik van Alice Bakker heb gelezen. Eerst had ik mijn twijfels of dit boek nou wel echt iets voor mij zou zijn, want brandstichting is normaal niet echt een onderwerp waar ik zo snel over zou lezen. Maar soms moet je gewoon even buiten je comfortzone stappen en wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb. Want wat is dit een ongelooflijk leuk en goed boek! Alice heeft werkelijk een heerlijk verhaal neergezet, ze heeft een vlotte schrijfstijl waardoor ik het boek in een paar uurtjes uit had. Het verhaal zit erg goed in elkaar, is goed te volgen en houdt ook de spanning over wie het nou zou kunnen zijn er goed in. Ook wist ik eindelijk eens niet gelijk vrij in het begin al wie de brandstichter zou zijn, dat vond ik zo ongelooflijk fijn 😀 Het boek is ook nog eens op zo’n manier gedrukt en geschreven dat het voor mensen die dyslectisch zijn of moeite hebben met lezen door ander redenen, toch benaderbaar is. Het lettertype is zeer prettig en de witruimte tussen de regels helpt voor meer rust aan de ogen. Ook zijn de hoofdstukken kort, waardoor dat voor veel mensen erg vloeiend leest. Nu heb ik zelf geen dyslexie, maar ken genoeg mensen in mijn omgeving die dit wel hebben en die zouden dit boek zeer zeker kunnen waarderen.

Ze Zien Mij Niet 2.jpeg

Ze zien mij niet is werkelijk een heerlijke page turner, een boek over vriendschap en loyaliteit. Als je begint met lezen wil je het boek gewoon niet meer wegleggen. Alice weet je al snel mee het verhaal in te trekken en daar gaf ik me maar wat graag aan over. Een absolute aanrader voor de jeugd, de Young-Adult liefhebbers 🙂 en natuurlijk ook voor mensen met dyslexie. Ik raad dit boek absoluut aan 🙂

Dit boek krijgt van mij dan ook 4 sterren 🙂

Rating:  🌟🌟🌟🌟

Happy Reading!!!

Liefs,

Bren

Review: Het schooltje van Auschwitz — Mario Escobar

1 reactie

Genre:                     Roman / Waargebeurd verhaal
Uitgever:                 Kokboekencentrum Uitgevers
ISBN:                        9789043531382
Uitvoering:              Paperback
Aantal pagina’s:     302
Uitgave:                   2019

Met dank aan Uitgeverij Kokboekencentrum en leesclub De Perfecte Buren  voor het beschikbaar stellen voor het recensie-exemplaar.

Afbeeldingsresultaat voor het schooltje van auschwitz

Berlijn, 1943.
In Het schooltje van Auschwitz wordt het verhaal verteld van Helene Hannemann, een Duitse vrouw die getrouwd is met haar zigeunerman Johann. Samen hebben ze vijf kinderen. Ondanks dat het leven in Duitsland niet makkelijk voor ze is, zijn ze dolgelukkig met elkaar. Op een dag staat Helene op het punt haar kinderen naar school te brengen. Halverwege de trap naar beneden wordt als snel duidelijk dat dit niet zal gaan gebeuren. De Gestapo houdt ze tegen en dwingen ze mee terug te gaan naar boven hun appartement in. Hier wordt het gezin verteld dat Helene haar man en kinderen gedeporteerd zullen worden. Dit alleen omdat ze van Roma-afkomst zijn. Tegen Helene, die natuurlijk van Duitse afkomst is, wordt kort en hard medegedeeld dat ze thuis mag blijven en maar een nieuw leven met een Duitse man moet gaan beginnen en zo zuivere Arische kinderen op de wereld kan zetten. Hier moet Helene absoluut niets van weten en weigert dan ook haar man en kinderen mee te laten nemen, ze staat erop ze niet in de steek te willen laten en als ze hen mee willen nemen dan zullen ze Helene ook mee moeten nemen. Helene wordt hierdoor samen met haar gezin op transport gezet naar het helse Auschwitz.

“Op bevel van Reichsfuhrer-SS Heinrich Himmler moeten alle Sinti en Roma van het Rijk in speciale kampen ondergebracht worden. ‘declameerde de sergeant. Waarschijnlijk had hij de woorden de afgelopen dagen al tientallen keren herhaald.” -blz.16-

Bij aankomst in Auschwitz worden Helene en haar man van elkaar gescheiden, haar kinderen blijven wel bij haar. Ze kan nu alleen nog maar hopen dat de Nazi’s haar man niets aan zullen doen. Al snel wordt het in het kamp duidelijk dat Helene van beroep verpleegster is en wordt hierdoor gedwongen om te gaan werken onder de gevreesde kamparts Josef Mengele. Op het moment dat ze Mengele voor het eerst ontmoet kan ze zich nog lang geen voorstelling maken tot waar deze man later in staat blijkt te zijn. Josef Mengele vraagt Helene om een schooltje te starten voor de zigeuner kinderen in Auschwitz, ze kan het niet geloven dat hij dit meent, maar besluit uiteindelijk toch ja te zeggen. Ze hoopt hiermee het afgrijselijke leven in het kamp te kunnen verbeteren voor in ieder geval de kinderen.

Het Schooltje van Auschwitz.jpg

“Ik zou ervoor zorgen dat het schooltje het beste zou zijn wat een concentratiekamp ooit gezien had. Eindelijk begreep ik waarom het lot me naar Auschwitz had gebracht en vielen de stukjes op hun plek: de scheiding van mijn man, die afschuwelijke eerste dagen – misschien was het dan toch niet allemaal voor niets geweest. Ik kon nu een beetje hoop brengen in het zigeunerkamp in Birkenau. Ik kon proberen zoveel mogelijk kinderen in leven te houden, totdat deze vreselijke oorlog voorbij was. -Helene,blz.100-

Het verhaal van Helene Hannemann en haar vijf kinderen is echt gebeurd. Achterin het boek heeft de schrijver een stuk historische toelichting geschreven waar hij hier wat verder over uitweidt. Ik blijf het altijd een raar iets vinden om sterren te geven aan een boek als dit. Dit omdat het verhaal natuurlijk ongelooflijk heftig is, het is een deel uit onze geschiedenis die nooit had mogen gebeuren. Maar ook een die nooit vergeten mag worden in de hoop dat dit niet nog eens zal gebeuren. Mario Escobar heeft met dit boek een goed beeld gegeven van hoe het er toentertijd aan toe is gegaan. De kracht van Helene als echtgenote en moeder is zo ongelooflijk groot en mooi om te lezen, maar tegelijkertijd is het zo intens triest en verdrietig als je leest over wat al die mensen hebben moeten meemaken in dat verschrikkelijke kamp. En dat allemaal doordat iemand zijn haat zo nodig moest verspreiden. Ik zal en wil dat nooit begrijpen. Maar ondanks dat ik het moeilijk vind om sterren te geven voor een boek als dit, omdat ik het afschuwelijk vind wat er is gebeurd, ga ik dat natuurlijk wel doen. Mario heeft namelijk een enorm goed boek geschreven, het is intens verdrietig en ik heb het dan ook een aantal keren weg moeten leggen omdat ik er niet meer tegen kon, maar hij heeft absoluut laten overkomen wat hij wou bereiken met dit boek. Helene haar verhaal zal op deze manier nooit vergeten worden. Daarom ook een dikke 5 sterren!

“Alles loopt ten einde, als in een toneelstuk van Shakespeare. Het noodlot is onvermijdelijk, alsof de schrijver van dit macabere theatrale werk wilde dat bij het hele publiek de monden open zouden vallen. Onverbiddelijk tikken de minuten naar het laatste bedrijf weg. Nadat het doek is gevallen, blijft Auschwitz verder schrijven aan zijn verhaal van terreur en kwaad, maar zijn wij nog slechts zielen in het hellevuur die rondspoken in Hamlets kasteel, zij het zonder het vermogen om iemand te vertellen over de misdaden die tegen de zigeuners begaan zijn. Ik mis Johann. Ik heb geen idee wat er met hem is gebeurd, maar in de chaos die Auschwitz is geworden, vrees ik dat de nazi’s alle hinderlijke getuigen van hun misdaden uit de weg zullen ruimen.” -stuk uit het dagboek van Helene Hannemann, blz.278-

Rating:  🌟🌟🌟🌟🌟

Happy Reading!!!

Liefs,

Bren

 

Review: Kat voor de deur, Alfie 3 — Rachel Wells

Een reactie plaatsen

Genre:                    Feelgood
Uitgever:                HarperCollins
ISBN:                       978 94 027 0287 3
Uitvoering:            Paperback
Aantal pagina’s:    254
Uitgave:                  26 maart 2019

Met dank aan Uitgeverij HarperCollins  en Leesclub de Perfecte Buren voor het beschikbaar stellen van het recensie-exemplaar.

Alfie 3 2.jpg

“Als drempelkat heb ik een groot aantal mensen die ik als mijn gezin beschouw. Ik ga bij meerdere huizen naar binnen en heb dus ook meerdere ‘baasjes’. Naast Claire en Jonathan ga ik ook regelmatig naar Polly en Matt en hun twee kinderen, Henry en Martha en mijn Poolse familie, Franceska, grote Tomasz en hun kinderen, Aleksy en kleine Tomasz. Ik heb het er maar druk mee.-blz.7-

Alfie is nog altijd stapelverliefd op de kat van de buren, Sneeuwbal. En sinds ze zijn gevoelens heeft beantwoord kan zijn geluk niet op. Maar dan krijgen ze vreselijk nieuws te horen, Sneeuwbal haar baasje kan een hele goede baan krijgen, het begint er goed uit te zien voor het gezin. Want ook de kinderen kunnen naar een andere, betere school. Dit betekent alleen wel dat ze moeten verhuizen en dan niet naar een straat of zelfs een paar straten verderop. Nee, ze gaan verhuizen naar een hele andere stad. Een heel eind uit de buurt. Sneeuwbal en Alfie zijn ontzettend verdrietig en willen helemaal niet uit elkaar gehaald worden, ze zijn juist zo gelukkig samen. Maar dit is een probleem dat zelfs Alfie niet kan oplossen.

“Het enige wat ik hoorde toen de mensen ons gerust probeerden te stellen, was het geluid van mijn hart dat brak.” Blz.38-

Alfie 3

Alfie is de liefde van zijn leven kwijt, althans zo voelt het voor hem. Hij is ontroostbaar. Zijn baasjes vinden het verschrikkelijk hem zo te zien en willen dan ook alles eraan doen om hem weer gelukkig te maken. Zo gaat Alfie eerst een weekendje weg naar Franceska en haar gezin, even een andere omgeving, kijken of dat goed voor hem is. Alfie kijkt er stiekem best naar uit, niet dat zijn verdriet over is of zijn hartzeer is verdwenen, maar nee ook hij weet wel dat het best kan helpen om niet de hele tijd geconfronteerd te worden met het lege huis naast dat van hun, zo denkt hij misschien niet de hele tijd aan dat hij Sneeuwbal zo mist. Hij heeft dan ook best een leuk weekend, de kinderen waren door het dolle dat Alfie bleef logeren en hij werd dan ook flink verwend. Zo kan hij af en toe toch nog eventjes zijn zorgen opzij zetten. Alfie weet dat als hij weer naar huis gaat hij wat moet gaan veranderen, hij kan niet eeuwig blijven rouwen om  het vertrek van zijn geliefde Sneeuwbal. Hoe moeilijk dat ook is. Alfie wordt thuis gebracht en wat hem daar te wachten staat had hij absoluut niet verwacht.

“Mooi was dat. Ik had een heerlijk weekendje weg gehad en nu zat ik gevangen met een kitten. Hij mocht dan schattig zijn, maar toch…Ik wilde dit niet. Absoluut niet. Maar mijn ongenoegen kenbaar maken kostte energie en ook al had Claire mijn vreselijke leven zojuist erger gemaakt, ik hield nog steeds van haar.”-Blz.58-

Claire heeft een kitten in huis gehaald, hij heet George, ze hoopt dat hiermee de pijn in het hart van Alfie geheeld zal worden. Want een nieuw vriendje erbij, dat zou toch wel helpen om zijn gebroken hart te helen, hoopt ze. Gaandeweg begint Alfie te wennen aan George en begint hij vaderlijke gevoelens voor hem te krijgen. Natuurlijk ergert hij zich rot aan het kattenluikje dat nu dicht zit, want George is nog te klein om naar buiten te mogen, maar hij begint hem al meer en meer als zijn kitten te zien en Alfie wil hem leren hoe de wereld in elkaar steekt en hoe hij een goede en sterke kat wordt. En als George oud genoeg is gaat dat kattenluikje ook wel weer de gehele dag open. Naast de gebruikelijke ergernis die een nieuwe kitten een volwassen kat kan geven, brengt George ook heel veel plezier en zorgt voor vrolijkheid. Iedereen van Edgar Road is weg van hem. Maar dan zien de katten buiten steeds meer foto’s van katten op de lantaarnpalen buiten verschijnen, wat zou dat toch te betekenen hebben? Sommige katten denken dat het voor de een of andere modellenshow is die er voor katten wordt gehouden of een schoonheidswedstrijd, maar Alfie en Tijger denken er zo het zijne van en gaan dan ook op onderzoek uit. Dit beloofd dan ook weer een nieuw avontuur.

“Alle katten kwamen om me heen staan en ik trok mijn snorharen op. ‘Ja. De posters op de lantaarnpalen gaan niet over een schoonheidswedstrijd. Het betekent dat ze vermist zijn.’ ‘Vermist?’ vroeg Rocky geschokt. ‘Ja, de baasjes hebben foto’s opgehangen met de vraag of iemand hun kat gezien heeft. Wat betekent dat ze niet thuis zijn.”-blz.96-

Alfie 1 tm 3.jpg

En zo belande ik bij het derde boek uit de ‘Alfie’ serie van Rachel Wells. Ik was heel erg benieuwd wat Alfie dit keer allemaal zou gaan beleven. In het begin was ik net zo verdrietig als hijzelf toen zijn lieve Sneeuwbal ging verhuizen, maar gelukkig zou Alfie, Alfie niet zijn als hij hier niet weer bovenop zou komen en zo nam hij mij weer mee in zijn avonturen. Rachel heeft ook met dit derde deel een heerlijke feelgood weten neer te zetten. Weer kon ik even uit de realiteit verdwijnen en in de wereld van Alfie verschijnen, heerlijk vond ik dat. Wederom een hartverwarmend verhaal en in dit deel is Alfie misschien zelfs wel avontuurlijker dan ooit! Een ware mustread voor elke katten- en dierenliefhebber. Hier kun je toch gewoon geen genoeg van krijgen?!

En ook met dit boek krijgt Rachel van mij een 5 sterren beoordeling, niet per se omdat het over katten gaat, al zijn katten natuurlijk wel enorm belangrijk in mijn leven maar ook haar schrijfstijl is wederom heerlijk vlot, vloeiend en beeldend. Ze heeft me ook met dit boek achtergelaten met een heerlijk fijn gevoel. En laten we eerlijk wezen, dat hebben we allemaal toch wel eens nodig in ons leven? Ik hoorde dat er in deze serie sowieso nog een boek is uitgekomen, dus ik ben dan ook razend benieuwd naar hoe dat boek gaat zijn. Alfie heeft een plek in mijn hart veroverd en ik zal er zeker geen genoeg van krijgen om over zijn leven te lezen.

Happy reading!!!

Liefs,

Bren

Review van Alfie 1 – Kat over de drempel

Review van Alfie 2 – Kat over de vloer

Interview: The Read Shop – Uithoorn

1 reactie

Hier is ie dan eindelijk, het interview met de eigenaar van The Read Shop in ons eigen dorp, Uithoorn. Dit is het eerste interview met een boekhandel en hopelijk volgen er in de toekomst meer 😊 Ik ben op dit idee gekomen omdat we steeds vaker om eens heen horen en zien dat onze oh zo geliefde boekhandels hun deuren gaan sluiten of hebben gesloten. Dit is natuurlijk doodzonde. Natuurlijk begrijp ik het gemak van online een boek bestellen als geen ander, maar het is toch veel leuker om even heerlijk door een boekenwinkel heen te struinen en al die mooie parels te kunnen bewonderen en hopelijk er ook een of meer mee naar huis te kunnen nemen. En precies dit is de reden dat ik ben gaan nadenken hierover, want het moet toch niet zo zijn dat er straks geen boekenwinkels meer zijn om naartoe te kunnen gaan. We moeten ze steunen en ervoor zorgen dat ze blijven bestaan! In de afgelopen jaren zijn de getallen in boekverkoop juist gestegen, dus dan zou het toch moeten kunnen dat we iets voor de boekhandels kunnen doen? Ik heb dus besloten om boekwinkels in het zonnetje te gaan zetten, interviews te gaan hebben met de eigenaren en de verkopers en je zo de mens achter al die prachtboeken te laten zien, zo de liefde voor boekwinkels hopelijk weer meer te laten opbloeien 😊 En met die gedachte in mijn hoofd en mijn hart, is dan ook The Read Shop in eigen dorp als eerste aan de beurt met een interview 😀 Het was echt een onwijs leuk en gezellig gesprek en ik hoop dan ook dat jullie het erg leuk gaan vinden 😀 Lees verder →

Review: Kwelling – Tamara Geraeds

Een reactie plaatsen

Genre:                     Psychologische Thriller

Uitgever:                 Uitgeverij Kramat.be

ISBN:                       9789462420984

Aantal pagina’s:    263

Uitgave:                  maart 2019

Uitvoering:            Paperback

Rating:                    🌟🌟🌟🌟

Kwelling - Tamara Geraeds.PNG

Met dank aan uitgeverij Kramat en leesclub De Perfecte Buren voor het beschikbaar stellen van het recensie-exemplaar.

“Berouw snijdt dieper dan het scherpste zwaard”

Het leven van de familie Kaakmans werd vijf jaar geleden volledig overhoop gehaald door de plotselinge verdwijning van de zesjarige Colin. Ze proberen zich al die jaren staande te houden en hoop te blijven houden dat Colin zal worden opgespoord. Dan breekt de dag des onheils aan, 24 juli en hun ergste nachtmerrie wordt de harde werkelijkheid wanneer twee agenten die met het onderzoek van de verdwijning van Colin belast zijn aan de deur komen en hun het vreselijke nieuws vertellen; Colin is gevonden, dood, vermoord. En de man die dit op zijn geweten heeft blijkt onvindbaar te zijn. Langzaamaan begint de familie Kaakmans steeds meer en meer uit elkaar te vallen.

De 28 jarige dochter Christina wordt al sinds de verdwijning van haar broertje achtervolgd door een afschuwelijk en knagend schuldgevoel. Na het afgrijselijke nieuws over Colin te horen te hebben gekregen staat instorting nabij. Ze probeert uit alle macht de moordenaar van Colin te vinden. En om zich beter op haar werk te kunnen concentreren en scherp te blijven praat ze zichzelf aan dat drugs gebruiken, om haar doel te kunnen bereiken, geen kwaad kan.

“De adrenaline pompt door mijn lichaam. Wie had dat ooit gedacht? Ik aan de drugs. Maar ik neem alleen wat ik nodig heb, ik wil niet zo’n zielig figuur worden waar iedereen met een boog omheen loopt. Ik neem net genoeg om mijn zorgen even te vergeten, zodat ik me eindelijk weer kan concentreren op mijn werk. Ik zal die doorbraak krijgen. Ik zal degene vinden die ons leven tot een hel heeft gemaakt.”       – Christina, blz.23-

Terwijl Christina haar heil in drugs lijkt te hebben gevonden begraaft haar vader Harm zich steeds dieper in zijn werk. Hij is steeds minder thuis en zo komt de zorg om haar moeder Ellen, die de ene na de andere hevige migraine aanval krijgt en daardoor grotendeels ziek in bed ligt, steeds meer bij Christina terecht. Zijn gedrag begint ook anders te worden, in plaats van de lieve zorgzame vader lijkt hij steeds meer te veranderen in een kille, harteloze man.

“Mijn vader zucht. ’Ik weet dat het zwaar is, maar we moeten doorgaan.’ Hij trekt me voorzichtig overeind en kijkt me aan. ‘Ik heb je nodig om je moeder erdoorheen te trekken, dat weet je.’ ‘Ik weet het, pap. Ik doe mijn best.’ Leunend op zijn arm strompel ik terug naar mijn kamer. ‘Misschien is je best niet goed genoeg.’ Voor ik antwoord kan geven, laat hij me los, draait zich om en loopt mijn kamer uit.”    – Christina, blz.101-

Buiten het vele ziek zijn van Ellen lijkt er meer dan dat met haar aan de hand te zijn. Christina gaat op onderzoek uit, maar hoe meer ze ontdekt, hoe angstiger ze wordt. Zo erg zelfs dat ze voor haar leven begint te vrezen. Is dit gezin nog te redden, of is het door het verlies en de moord op Colin volledig verwoest? Wordt Colin’s moordenaar gepakt en wat is er in vredesnaam met Ellen aan de hand, wat heeft ze te verbergen en wat spookt ze uit?

Kwelling.jpg

“Het eenzaamste moment in je leven is wanneer je je hele wereld in ziet storten en je er alleen maar wezenloos naar kunt staren.” -blz.188-

Dit was mijn eerste boek dat ik gelezen heb van Tamara Geraeds en wat een kennismaking was dat! Vanaf een aantal bladzijdes werd ik al volledig het verhaal ingezogen, wat een heerlijk vlotte schrijfstijl. Tamara durft onderwerpen aan te snijden die vaak nog als een taboe worden gezien. Ik vind dat echt heerlijk verfrissend, ondanks dat het heftige onderwerpen zijn en ze me echt wel raken, maar mede daardoor had ik het boek heel snel uit. Het verhaal zit erg goed in elkaar, is spannend tot aan het einde en heeft een verrassende uitkomst. Ik kijk er echt naar uit om meer boeken van Tamara te gaan lezen. “Kwelling” is een absolute must-read voor lezers van dit genre, dit boek krijgt van mij dan ook 4 sterren.

Bren de Wit, recensente De Perfecte Buren