Genre:                       Feelgood

Uitgever:                  AW Bruna

Isbn:                         978 94 005 1100 2

Uitvoering:              Paperback

Aantal pagina’s:     275

Uitgave:                   Februari 2019

Serie:                       Het kattencafe #1

 

Dit boek stond al best een tijdje in huis te roepen om gelezen te worden, maar elke keer had ik er net geen tijd voor. Gelukkig had ik dat laatst wel en was dit dan ook gelijk het boek wat ik uit de kast pakte. Alleen die cover vind ik al helemaal geweldig en ik had echt even behoefte aan een fijne feelgood. En dit is er dan ook nog eens eentje over katten 🙂 Beter kan bijna niet toch 😛 Maar heeft dit boek mij ook daadwerkelijk een fijn gevoel gegeven? Dat ga je zo lezen 🙂

“Achter een succesvolle vrouw staat vaak een slimme kat! -Anoniem-” 

Molly is een mooie cyperse poes die het helemaal goed heeft bij haar bejaarde bazinnetje. Ze heeft alles wat haar hartje begeerd. Maar dan wordt Margery ziek, ze begint steeds meer te vergeten en soms zo erg dat ze Molly ook niet meer herkent. Molly maakt zich ernstige zorgen over haar mens en hoopt dat alles nog goed gaat komen. Helaas mag dat niet baten, Margery wordt door haar kattenhatende zoon in een verpleeghuis ondergebracht en Molly? Die moet naar een nieuw huisje…Een afschuwelijk huis met een man die amper naar haar omkijkt, zo dom is als het achtereind van een varken en ook nog eens drie afschuwelijke honden heeft die Molly totaal niet kunnen luchten of zien. Dit leven is het absoluut niet voor haar en na wat beraad met zichzelf en een buurtkat die haar wat trucjes heeft geleerd om hoe te overleven op straat, besluit ze te vluchten. Ze neemt het heft in eigen poot en gaat op zoek naar een nieuw huisje! Dit gaat echter niet zonder slag of stoot en Molly komt nog een aardige tijd alleen op straat te leven.

“Zou ik ooit nog iemand vinden met wie ik zo gelukkig was? En als er zo iemand bestond in Stourton-on-the-Hill, hoe moest ik die dan vinden? -Molly, blz.69- 

Op een dag vindt de café-eigenaresse Debbie haar bij hun achter in de steeg. Ze begint Molly te voeren en ze krijgen al snel een band. Debbie neemt Molly in huis, maar net als Molly is ook Debbie heel erg zoekende nog in haar leven. Ze is net gescheiden en woont samen met haar tienerdochter, die vreselijk aan het puberen is. Debbie zit er behoorlijk doorheen en weet soms niet meer waar ze het zoeken moet. Toch blijft ze ondanks alles doorzetten, met behulp van haar lieve vriendin, haar dochter en nu ook Molly.

“Terwijl ik zat te kijken naar de slapende Debbie vroeg ik me af of ze zich net zo voelde over Stourton als ik destijds: dat het stadje zich op zijn best niets van haar aantrok en op zijn slechts een afkeer van haar had. Ik wenste met heel mijn hart dat ik Debbie kon vertellen dat het allemaal echt wel beter zou worden, net zoals bij mij was gebeurd. Ik had tenslotte het leven buiten overleefd tot Debbie mij in haar huis opnam.” -Molly, blz.130- 

Ook is het financieel een behoorlijke ramp, ze doet er alles aan om haar café draaiende te houden, maar het lijkt wel of elke poging uitloopt op een ramp. Want niet alleen financieel zit het haar tegen, ze wordt ook intens gemeen tegengewerkt om van het cafe een succes te kunnen maken, maar wie die persoon is? Dan komen ze op het idee om van het cafe een heus kattencafé te gaan maken. Ondertussen krijgt Molly ook nog een nestje, Debbie en haar dochter Sophie zijn dolblij, maar hoe gaan ze dit uitleggen als ze nog niet eens een vergunning hebben om een kattencafé te mogen openen? Gaat het Debbie en Molly dan ook echt lukken om dit van de grond te krijgen en krijgen ze er de juiste vergunningen en alles ook daadwerkelijk voor? Een ding is in ieder geval zeker, ze doen er alles aan om het te laten lukken!

“Sophie ging op de bank zitten om websites met kattennamen te bekijken op haar telefoon. Maar hoe meer de avond vorderde, hoe feller ze elkaars suggesties afwezen. ‘Jeffrey? Je kunt een kat toch geen Jeffrey noemen!’ riep Sophie uit. – Sophie, blz.179- 

Om deze tekst moest ik zo hard lachen, dat ik hem echt even met jullie moest delen hoor, Lijkt me dat jullie allemaal wel zullen begrijpen waarom, hahaha.

Ik vond dit boek echt heel erg leuk. Al liep ik voor mijn gevoel er soms iets in vast, maar dat mocht de pret gelukkig absoluut niet drukken, want al met al is het gewoon een hartstikke leuk verhaal. Molly heeft het eerst maar heel erg zwaar en mijn hart ging uit naar dat arme beestje. Gelukkig dan ook dat ze een forever home heeft kunnen vinden bij Debbie en Sophie. Ze maken samen echt van alles mee, leuke dingen maar ook hele verdrietige momenten. Het is een heerlijk en lief verhaal, Debbie is een onwijs leuke, spontane vrouw die ik echt gelijk mocht. Melissa Daley heeft echt een hele fijne feelgood weten neer te zetten die ik zo hard nodig had op het moment dat ik dit boek las 🙂 Binnenkort ga ik beginnen in het tweede deel en ik kijk er dan ook echt enorm naar uit om te lezen hoe het iedereen verder vergaat 🙂

“Mensen denken altijd te weten wat ze willen, maar ze weten niet altijd wat ze nodig hebben. En dan kun jij degene zijn die hun dat duidelijk maakt.” -Nancy en Molly, blz. 222- 

Ik kan dit boek elke katten en feelgood liefhebber aanraden, want zeg nou zelf, het is toch gewoon heerlijk om een boek te lezen over ons lievelingsdier! En vooral als het dan ook nog eens een feelgood is. Ik heb dit boek met heel veel plezier gelezen en Molly heeft dan ook een heel mooi plekje bij onze andere katten boeken gekregen in een van de boekenkasten. Zeker een boek om nog eens te lezen 🙂 

“Sinds de huiskat die ik bij Margery was ben ik veel verschillende katten geweest: een radeloze zwerfkat, een straatkat die voor zichzelf zorgde, een geliefd huisdier en een liefdevolle moeder. Ik ben al die katten en ze zullen altijd een deel van me zijn, omdat ze me hebben gemaakt tot wie ik nu ben. – Molly, blz.271- 

Kaft artwork: 🌟🌟🌟🌟
Papiergeur: 🌟🌟🌟🌟
Print/lettering: 🌟🌟🌟🌟🌟
Originaliteit: 🌟🌟🌟🌟
Verhaal: 🌟🌟🌟🌟

Overall: 🌟🌟🌟🌟

Happy Reading!!!

Liefs,

Bren