Vandaag eens wat anders van mijn kant dan een recensie of iets anders boekigs. Ik ga het eens hebben over mijzelf, en bij mij hoort nou eenmaal ook mijn ziekte Bipolair. Dat kan ik super klote vinden en gigantisch van balen, alleen lost dat niets op. Dus lever ik elke dag een keihard gevecht. Dat is zwaar, uitputtend en soms ontzettend moeilijk, maar buiten dat probeer ik, hoe moeilijk ook, altijd er weer uit te vechten.
Ik werd voor het eerst depressief op mijn achtste, belachelijk jong als je erover nadenkt. En voordat ik kon gaan puberen had ik mijn eerste manie er al opzitten. Dus echt puberen daar deed ik niet aan, want op dat moment was mijn ziekte al te actief aanwezig. Mijn leven is niet altijd makkelijk geweest en ook was ik nog eens de sjaak dat het erfelijk is, een oma van mij (die ik overigens niet gekend heb) die had net als mij een bipolaire stoornis en Ptss, het is dus niet verwonderlijk dat ik uiteindelijk door wat ik heb doorstaan en die erfelijkheidsfactor ziek ben geworden. En op momenten zoals nu, dat ik depressief ben, besef ik donders goed dat ik levenslang heb. Want Bipolair type 1, met alles erop en eraan gaat nooit meer over. Soms wil ik het uitschreeuwen van verdriet, frustratie en onmacht. Huilen tot ik niet meer kan. En dat doe ik ook wel, soms. Maar ik heb mezelf ook iets anders aangeleerd; vechten. Een ieder die mij echt goed kent zal je dan ook vertellen dat ik een echte vechter ben, al zie ik dat zelf soms niet zo. Deze post ga ik ook niet helemaal vol zetten met alle ellende, of over mijn verleden praten, want juist dat verleden wil ik achter me laten voor zover dat mogelijk is.
De twee toneelmaskers komedie en tragedie worden vaak als symbool voor de ziekte gebruikt.
Er is een hoop onbegrip over wat ik allemaal “mankeer” ( rotwoord is dat ) Mensen denken en zeggen vaak dat ik me aanstel, dat ik die knop even om moet zetten, waarom ik dingen niet doe en waarom andere dingen weer wel en dat dat in hun ogen dan niet klopt zoals bijvoorbeeld hoe ik dan in vredesnaam depressief kan zijn, want ik lach toch….. en zo nog heel veel meer. Er is aan de buitenkant niet te zien dat ik ziek ben, dus daarom geloven een hoop mensen niet dat het zo extreem heftig kan zijn voor me. Want als je iets niet kan zien, dan bestaat het toch niet ? 😛 Onzinnig gelul, ik weet het, maar jammer genoeg zijn er nog veel mensen die zo denken en die zich niet willen verdiepen in een ander. Ik ben op school veel gepest, ik was anders dan anderen en ik zag er ook nog eens niet uit zoals de rest met hun Nike sportschoenen en Australian pakkies. Daarbij wou ik er ook niet zo uit zien en had ik niets op met dat meeloop gedoe. En ik vond het niet stoer om in de kroeg te hangen en te gaan zuipen, om daarna laveloos en ziek te zijn. Ik zag daar het nut niet van in, misschien maar goed ook, want dat soort gekkigheid kan bij mij heel vervelend uitpakken naar een manie en met heel veel pech zelfs doorslaan naar een psychose. Gelukkig heb ik van dat laatste niet vaak last. Laatste keer was twee jaar geleden toen ik heel ernstig ziek was, een freaking maand lang gewoon. Gekker moet het toch niet worden 😛
Deze spreuk is echt op mijn lijf geschreven!
Mensen vragen me soms hoe het is om te leven met deze ziekte, tsja heel eerlijk gezegd weet ik nooit zo heel goed hoe ik daarop moet antwoorden, want ik ken het niet anders dan dat ik zo ben. En het is echt niet altijd ellende hoor 🙂 Gelukkig niet zeg 😀 Ja, momenteel is het gewoon niet cool met die depressie en kan ik veel minder aan dan dat ik dat kan als ik in een rustige periode zit, zonder dat ik in een fase van de ziekte zit. De ziekte is wel degelijk aanwezig dan, alleen het houdt zich dan even stil. En juist voor die momenten en voor degenen waar ik van hou, daarvoor lever ik mijn gevecht elke dag weer.
Dus voor de momenten zoals de afgelopen maanden probeer ik ondanks alles mijn positieve inslag en mijn humor niet te verliezen. En vecht ik opnieuw mijn gevecht, alleen zie ik niet alles als een gevecht. Waarom niet? Omdat ik dingen ga doen die een glimlach op mijn gezicht kunnen veroorzaken. Die me even uit de realiteit halen van donkere gedachten, zonder energie zitten enzovoorts en me laten zien dat er echt ook leuke dingen nog steeds mogelijk zijn. Hoe moeilijk ook! En leuke dingen vallen niet onder een gevecht.
Zo heb ik vele hobby’s, ik ben ongelooflijk creatief. Creativiteit helpt mij om de wereld wat zonniger te zien. En dat kan gaan om creatieve hobby’s als haken, waar ik echt mega gek op ben, maar ook om het maken van sieraden, kaarsen en ga zo maar door. Ook vind ik rust in koken en bakken, de passie voor koken en bakken is ook behoorlijk zichtbaar bij ons in de keuken en ik vind het dan ook zo ontzettend gezellig en leuk als vrienden en familie blijven eten. Het zijn voor mij die dingen, dat bezig zijn met iets te creëren waar ik ook nog eens iemand anders blij mee kan maken, wat mij helpt om een bepaalde rust in mijn hoofd te krijgen.
Bobbie “helpt” vaak met haken
Lezen doet dat ook; lezen brengt je letterlijk in een andere wereld en laat je alles even om je heen vergeten. Ik hou ervan. En al die kleine dingen die ik doe, die veel mensen vaak genoeg als ouderwets, saai en ga zo maar door hebben beschreven, kan voor een rust in mijn hoofd zorgen die nog geen enkel medicijn mij ooit heeft kunnen geven. En geloof me, ik ben een giga proefkonijn geweest voor psychiaters. Man, wat een meuk bestaat er zeg, jammer genoeg te vaak voorgekomen dat ik er of allergisch voor was (ja ja, tis een gave hoor, allergisch zijn voor medicatie wat me misschien had kunnen helpen, hahaha) of het medicijn deed totaal het tegenovergestelde van wat het had moeten doen. Dus ik slik bijna geen medicatie, lithium reageerde ik in het begin top op, tot ze steeds verder gingen ophogen, ik werd echt een zombie en zo suïcidaal was ik nog nooit geweest, dus dat werd ‘m niet. Anti-depressiva… nop…nooit meer. Liep elke keer volledig mis. And so on… Op momenten dat het echt niet anders kan, dan praat ik weer een tijd met een psychiater en een psychologe en slik ik tijdelijk medicatie, maar liever pak ik mijn ziekte anders aan dan met rotzooi in mijn lijf wat er niet in hoort. Nu heb ik Rivotril, al jaren, als het in mijn hoofd niet wil of mijn angsten nemen het teveel over dan neem ik dat in en dat neem ik ook voor het slapen in twee stuks, samen met slaapthee, want jawel ik heb ook nog eens Insomnia! Het is bijna lachwekkend, ik zeg altijd : “Als je iets doet, dan doe je het goed!” Nou in de geestelijke ziektes heb ik behoorlijk vooraan gestaan met het uitdelen ervan, vind je ook niet?
Maar goed, ik zat dus te denken om, mits het lukt (hoop van wel ofc) iedere week iets te gaan schrijven over dit gevecht. Maar niet op een negatieve manier, nee juist op een positieve manier. En dingen te laten zien aan hobby’s buiten het lezen om, schrijven over dingen wat mij helpt en misschien ook anderen wel kan helpen. Want uiteindelijk is het me daar natuurlijk om te doen. Een ander proberen te helpen je beter te kunnen weren tegen alles. En daarvoor hoef je niet dezelfde dingen als mij te hebben natuurlijk. Maar wie weet, kan ik jou met mijn dingen wel heel goed helpen. Mocht je vragen hebben mag je die natuurlijk ook aan me stellen, of ik er gelijk op reageer kan ik niet met zekerheid zeggen, maar antwoord komt er sowieso 🙂
Deze meme geeft goed weer hoe weinig veel mensen weten over depressie
Ik hoop dat ik jullie niet heb afgeschrikt met dit stukje, en hoop juist dat ik door elke week een stukje te schrijven jullie een inzicht kan geven in hoe het is en wat mij en de mensen om me heen ook helpt om ermee om te gaan. Met alle intentie om een ander te kunnen helpen. Maar voor nu kruip ik lekker op de bank met de katjes, een warme kop thee en een boek en ga ik lekker nog een tijdje lezen 😀
Heel veel liefs,
Bren
